دُردرِخت | مارسل پروست

شعر جهان ــ آسمانت همیشه / اندکی آبی / صبحگاهانت اغلب / کمی بارانی / دُردرِخت شهرِ به‌غایت زیبا / گورستانِ اوهامِ محبوبم / به‌گاهِ تلاش برای ترسیمِ نهرها / و سقف‌ها و ناقوس‌های تو، / گویی عشق می‌ورزم به موطن‌ خویش. / خشک می‌شود اما به‌سرعت، / خورشید و ناقوس‌ها، / برای عشاءِ ربانی و نان‌شیرینی‌ها. / و ناقوس درخشانِ تو، این آسمانِ آبی / می‌بارد اغلب و / بالاتر باز هم همیش