اشیا | راینر مالکوفسکی

راینر مالکوفسکی در سال ۱۹۳۹ در برلین متولد شد. در سال ۱۹۷۲ و بعد از موفقیت در عرصهٔ تبلیغات، از این حرفه به کل کنار کشید و تا آخر عمرش در سال ۲۰۰۳ در براندنبورگ، جایی در نزدیکی برلین زیست و به شاعری پرداخت. او به خاطر آثارش جوایز متعددی ازآن خود کرده است، از جمله جایزه‌ٔ لئونسه و لنا (۱۹۷۶) و جایزه‌ٔ یوزف ــ برایتباخ (۱۹۹۹). برخی از دفترهای شعرش عبارتند از: «چه بامدادی» ۱۹۷۳، «دعوت به هوای آزاد» ۱۹۷۷، «یک قطعه از معما» ۱۹۸۰، «آنچه همیشه روی می‌دهد» ۱۹۸۶، «دریا برمی خیزد» ۱۹۸۹، «یک روز برای امپرسیونیست‌ها و اشعار دیگر» ۱۹۹۴، «خاستگاه ساعت» ۲۰۰۴. مالکوفسکی شاعری سهل و ممتنع‌نویس است و به نوعی عینیت و احساسات‌زدایی خاص در شعرش دست می‌یابد، تا حدی که شعرش از عناصر رمانتیک تهی می‌شود و به منطق، دقت و شئ‌گرایی می‌گراید.

اشیا

نکند اشیا را
بیش از آدمها
دوست می‌دارم؟

درست نیست این، ولی حقیقت دارد.

قطاری کوچک در دوردست
ناقوس‌های سنگین، سنگ ــ
پس می‌توانم چیزی بیاغازم.

روی کلمات رها نمی‌شوم.
آنچه را در خودش است
دوست می‌دارم.

این درست نیست، حقیقت دارد.

همین،
مرا زنده می‌دارد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

کلمات را شما جستجو کنید، متن ها را ما پیدا میکنیم.