ترانۀ حلزون‌هایی که به تشییع می‌رفتند
به تشییعِ برگی مرده
دو حلزون روانه می‌شوند
پوسته‌ای سیاه دارند
و نوار سیاه عزا گرد شاخک‌هاشان
شامگاه است که راه می‌افتند
شامگاهی دل‌انگیز در پاییز
اما افسوس هنگامی که می‌رسند
دیگر بهار شده است
برگ‌هایی که مرده بودند
جملگی باز زنده گشته‌اند
و هر حلزون پاک نومید
اما آفتاب است
آفتابی که می‌گویدشان
وقت بگذارید
دمی بنشینید
دلتان خواست لیوانی آبجو بنوشید
شتاب کنید
اگر هوس کردید اتوبوسی سوار شوید
که می‌رود به پاریس
امشب راه می‌افتد
تمام سرزمین را خواهید دید
اما عزا نگیرید
منم که این را به شما می‌گویم
عزا سیاه می‌کند سفیدیِ چشم‌ها را
و نیز زشت می‌کند.
داستان تابوت‌ها
غم‌انگیز است، زیبا نیست
رنگ خود را بازیابید
رنگ زندگانی
تا همه جانوران
درختان و گیاهان
ترانه بخوانند
ترانۀ تابستان
تا همه جام برگیرند و باده نوشند
وه! چه شامگاه دلپذیری‌ست
شامگاه دلپذیری در تابستان
که دو حلزون به خانه بازمی‌گردند
با دلی پُرتاب
با قلبی شاد
بس که نوشیده‌اند
تلوتلو می‌خورند اندکی
اما آن بالا در آسمان
ماه مراقبشان است.
۱۹۴۵
Chanson des escargots qui vont à l’enterrement Deux escargots
Deux escargots s’en vont
Ils ont la coquille noire
Du crêpe autour des cornes
Ils s’en vont dans le noir
Un très beau soir d’automne
Hélas quand ils arrivent
C’est déjà le printemps
Les feuilles qui étaient mortes
Sont toutes ressuscitées
Et les deux escargots
Sont très désappointés
Mais voilà le soleil
Le soleil qui leur dit
Prenez prenez la peine
La peine de vous asseoir
Prenez un verre de bière
Si le cœur vous en dit
Prenez si ça vous plaît
L’autocar pour Paris
Il partira ce soir
Vous verrez du pays
Mais ne prenez pas le deuil
C’est moi qui vous le dis
ça noircit le blanc de l’œil
Et puis ça enlaidit
Les histoires de cercueils
C’est triste et pas joli
Reprenez vos couleurs
Les couleurs de la vie
Alors toutes les bêtes
Les arbres et les plantes
Se mettent à chanter
à chanter à tue-tête
La vraie chanson vivante
La chanson de l’été
Et tout le monde de boire
Tout le monde de trinquer
C’est un très joli soir
Un joli soir d’été
Et les deux escargots
S’en retournent chez eux
Ils s’en vont très émus
Ils s’en vont très heureux
Comme ils ont beaucoup bu
Ils titubent un petit peu
Mais là-haut dans le ciel
La lune veille sur eux.
۱۹۴۵
