به زنانی که آنان می‌اندیشند | پل الوار

اوژن گرن‌دل، که در شعر نام پل الوآر بر خود نهاده، به سال ۱۸۹۵ در شهر سن‌دنی، شمال پاریس چشم به جهان گشود و در سال ۱۹۵۲چشم از جهان فروبست. او در خانوادهٔ فقیری پا به جهان گذاشت، تحصیلات دورهٔ ابتدایی را به پایان برد، و در نخستین جنگ جهانی به میدان جنگ فرستاده شد و اولین مجموعهٔ شعر خود را به نام «وظیفه و اضطراب» پیش از پایان جنگ، به سال ۱۹۱۷ منتشر ساخت. این اشعار فوق‌العاده ساده، روشن و عریان بود و رنگی از اندیشه‌های گروه «اونانی‌میس» داشت. سال بعد مجموعهٔ «اشعاری برای صلح» را منتشر ساخت که در همان مایه‌ها است. اندکی بعد، الوآر با شعرایی چون «برتون»، «سوپو» و «آراگن» آشنا می‌شود و همراه آنان نهضت ادبی «سورره‌آلیسم» را پایه‌گذاری می‌کند. در حال و هوای همین مکتب بود که مجموعه‌های «جانوران و آدمیزادگانشان» ۱۹۲۰، «نیازهای زندگی و نتایج رؤیاها» ۱۹۲۱ را منتشر ساخت. با این مجموعه‌ها الوآر به‌عنوان یکی از شاعران نامدار « سورره‌آلیسم» شناخته می‌شود. سپس شهرت و قدرت شاعری او با مجموعه‌هایی چون «تمرین» ۱۹۲۲، «مردن از نمردن» ۱۹۲۴، «زیروبم زندگی یا هرم انسانی» ۱۹۲۶ و به ویژه دفتر «پایتخت درد» ۱۹۲۶ قبول عام می‌یابد. «پایتخت درد» به‌عنوان یک شاهکار همیشه زبانزد است. در این مجموعه، اگرچه الوآر شاعری است سورره‌آلیست و تابع ناآگاه خویش، شخصیت بارز خود را به‌عنوان یک انسان آگاه نشان می‌دهد و شعر را وسیلهٔ همبستگی انسانی می‌شمارد. در «آزاد» ترین شعر خود، تسلیم آهنگ سنتی شعر است. چرا که سنت، رابطه و پیوستگی است، و این همان نکته‌ای بود که سورره‌آلیسم از آن می‌گریخت. بدین ترتیب، سال به سال، و از مجموعه‌ای به مجموعهٔ دیگر، الوآر تحول پیدا می‌کند و اشعاری «دیدنی» و «فهمیدنی» به خوانندگان خویش ارائه می‌دارد. از این پس، شاعر دنیای رؤیاهای خود را با مردم تقسیم می‌کند و آنان را در تپش دل خود شریک می‌گرداند. مجموعه‌های «عشق، شعر» ۱۹۲۹، «گل سرخ همگان» ۱۹۳۴، «چشمان بارور» ۱۹۳۶ و دفترهای دیگری که پیش از جنگ جهانی دوم منتشر کرد همه مؤید این شوق توصیف و درک زندگی واقعی است. (از مقدمهٔ محمدتقی غیاثی در کتاب «ای آزادی»، چهل‌ودو قطعه شعر از پل الو آر، ترجمهٔ محمدتقی غیاثی)