یک تبعید | نانسی کونارد
شعر ترجمه ــ نانسی کلارا کونارد (زادهٔ ۱۰ مارس ۱۸۹۶ ــ درگذشتهٔ ۱۷ مارس ۱۹۶۵) نویسنده و فعال سیاسی بریتانیایی بود. او در طبقهٔ بالای بریتانیا متولد شد و بیشتر زندگی خود را وقف مبارزه با نژادپرستی و فاشیسم کرد. او برای برخی از برجسته‌ترین نویسندگان و هنرمندان قرن بیستم، از جمله ویندهام لوئیس، آلدوس هاکسلی، تریستان تزارا، ازرا پاوند و لوئیس آراگون ــ که از عاشقان او بودند ــ و همچنین ارنست همینگوی، جیمز جویس، کنستانتین برانکوشی، یک الههٔ شعر بود. در سال های بعد از بیماری روانی رنج می برد و سلامت جسمانی اش رو به وخامت گذاشته است. از آثار او می‌توان به این موارد اشاره کرد: قانون‌شکنان (اشعار، ۱۹۲۱)، زمینی (اشعار، ۱۹۲۳)، اختلاف منظر (۱۹۲۵، اشعار)، شعرها (۱۹۲۵)، شعرها (۱۹۳۰)، جزوهٔ جدلی مرد سیاه و بانوی سفید (۱۹۳۱)، سیاه‌پوست؛ گلچین ادبیات و هنر افریقا (۱۹۳۴، ویراستار)، نویسنده‌ها جانبداری می‌کنند (۱۹۳۷، گردآورنده)، شاعران جهان از مردم اسپانیا دفاع می‌کنند (۱۹۳۷، ویراستاری مشترک با پابلو نرودا)، وظیفهٔ مرد سفید: تحلیلی از مسئلهٔ استعمار در پرتو منشور آتلانتیک (با جورج پادمور ۱۹۴۲)، خاطرات جورج مور (۱۹۵۶)، اشعار نانسی کونارد: از کتابخانهٔ بودلیان (۲۰۰۵ ویرایش‌شده با مقدمه‌ای توسط جان لوکاس).
یک تبعید
نه بیم و نه امیدی داشت فقط آهی از سر شکیبایی
نقاب شوروحال، آری همان روح
پنهان تا ابد و خزیده به قهقرا
آرزوهای روزانه، شعلهٔ سوزان میل
راه جسته تا درون، تا به سلول داغ اسیر شود
عشق درآمد محتاط مثل یک زندانی
پس گیج شد مرد اغلب از تعارض و سرد از تردید
و بر صلیب غم‌انگیزش شهیدگونه محو شد
نه چنگ انداخت به تصرف چیزی
نه دستی به مخاطره برافراشت
اما در سکوت چشم انتظار زندگی بود
تا به اشاره و ایما برهاندش
از تحمیل صداهای دزدکی خاطره
مکثی کرد به تامل، پس سری جنباند
و گفت تبعید غم‌انگیزی بود این ــ
چه خلوتی بود حوالی این مرد
از همین مترجم
از شعرهای دیگر
