در آن شب نیک، به آرامی وارد مشو | دیلن تامس

در آن شب نیک، به آرامی وارد مشو 

در آن شب نیک، به آرامی وارد مشو،
کهنسالی باید شعله‌­ور باشد و در پایان روز بخروشد؛
بخروش، بخروش در برابر مرگ نور و روشنایی.

اگرچه خردمندان در پایان زندگی­شان می‌­دانند تاریکی حق است،
زیرا واژه‌هایشان هیچ صاعقه­‌ای به­‌وجود نیاورد
آن­ها در آن شب نیک، به آرامی وارد نمی‌­شوند.

انسان­‌های خوب، در میان آخرین موج، می‌خروشند که
کارهای ناچیزشان می‌­توانست چه درخشان در خلیج سبز برقصد،
بخروش، بخروش در برابر مرگ نور و روشنایی.

انسان­‌های سرکش که خورشید را به چنگ آوردند
و پروازکنان آن را آواز کردند،
و پی می‌­برند، اگرچه دیر، در راهش عزا می‌گیرند،
در آن شب نیک، به آرامی وارد نمی­‌شوند.

انسان­‌های عبوس، نزدیک مرگ، با بینشی کورکننده می­‌بینند
چشم‌های نابینا می­‌توانند همانند شهاب­‌ها بدرخشند و خوشحال باشند،
بخروش، بخروش در برابر مرگ نور و روشنایی.

و تو، پدر، آن‌جا در آن ارتفاع حزن‌انگیز،
خواهش می‌کنم، اکنون من را نفرین کن، بیامرز با اشک‌­های خشمگین­ت.
در آن شب نیک، به آرامی وارد مشو.
بخروش، بخروش در برابر مرگ نور و روشنایی.

Do Not Go Gentle into That Good Night

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.