بوسه‌ها ریشه می‌دوانند |‌ عبداالله پشیو

شعر جهان ــ یک شب بر بدن زنی با بوسه بذر افشاندم / دشت پیشانی‌اش / ساحل اطراف چشمه‌ٔ لب‌هایش / تپه‌ها و دره‌های سینه و گردن / خاک حاصلخیز بازو و گوساله‌هایش / شاخسار بوتهٔ پنبه بر کف دستان / بین شیارهای انگشتان دست و پا / پست و بالای زانو با فروچاله گودی‌اش. / نیمه شبی بود چندی پیش / برای بافتن قماشی از شعر نویی / به کارگاه نشستم. / وقتی که دل کوچک‌ام راضی بود / وقتی که کاربافی تمام شد / چه دیدم؟ / بر کاغذ، بوسه‌ها جوانه زده / خوش‌آب و رنگ‌ترین بوستان جهان سرزده است.