درخت
گرسنگان کاشتند
برای امید، جنگلی
که در آن
گریستن درختی شد و شاخساران
وطنی برای زنان آبستن
وطنی برای درو.
هر شاخه جنینی است
خفته بر تختخواب فضا
سبز با آه و زاریاش سحرانگیز
گریخته از جنگلِ خاکسترُ
برجهای فاجعه
نالهٔ گرسنگان در آغوش
دادخواه از طبیعت.
