درخت | پابلو نرودا

شعر ترجمه ــ درخت ــ ترجمهٔ فواد نظیری ــ پابلو نرودا: این‌جا درخت حجّتی‌ست / در ژرفنای صخره‌ی محض، ــ / در دلِ زیبایی ماندگارِ آبدیده‌ی هزار میلیون سال. / سنگِ عقیق و، عقیق سرخ و، تلألؤ / به جای چوب و شیره نشستند / تا آن‌که پیکره‌یی غول‌وار / افشان کند تباهیِ نمسارِ خویش را / وامیزه‌ای برآید، تندیس همْ‌رُوَش: / برگ‌های زنده / فرو ریختند / وان دَم که راست‌قامتی‌اش باژگونه شد / جنگل بسوخت، / و غبارِ میغِ آتشین و / خاکسترِ ستاره‌اش فرو پوشید / تا آن‌که روزگار و گُدازه /غنیمتِ زلالی سنگ را / بدو عطا کردند