مدونا دی کا پِزارو؛ تیسین
مدونا دی کا پِزارو؛ تیسین
تیسیَن (تیتسانو وِچِلّیو). متولد ۹/۱۴۸۸ در پی‌یِوه دی کادوره (ایتالیا)، درگذشته‌ی ۱۵۷۶در ونیز. مدونا دی کا پِزارو، ۱۵۱۹ـ ۱۵۲۶. رنگ و روغن روی بوم. ارتفاع ۴۷۸، عرض ۲۶۶ س. م. کلیسای سانتا ماریا فراری، ونیز.
در سنت ریشه‌دار نقاشی از مریم عذرا و قدیسان رسم بر آن بود که مریم مقدس در مرکز صحنه ترسیم شود و دو قدیس شفاعت‌دهنده در دو سوی او ساکت و صامت ایستاده باشند. تیسین آرایش مرسوم را بر هم زده است. قدیس فرانسوا را با زخم‌های صلیبش در گوشه‌ی راستِ تصویر کناردستِ مریم عذرا می‌بینیم. پطرس قدیس در وسط تصویر بر پله‌های مسندِ مریم مقدس نشسته است و کلیدی که قاعدتاً باید در دست داشته باشد، پیشِ پای او نهاده است. ظاهراً بنا بوده نقاش سنت نقاشی هبه‌کنندگان را نیز زنده کند؛ یاکوبو پِزارو، اشرافزاده‌ی ونیزی به نشانه‌ی شکرگزاری به سبب پیروزی بر ترکان پیشِ روی مریم عذرا زانو زده است و سربازی با پرچمی در دست اسیری ترک را به دنبال می‌کشد. مریم عذرا و پطرس قدیس بدین صحنه با محبت می‌نگرند. در همین حال، قدیس فرانسوا توجه عیسای کودک را به دیگر اعضای خانواده‌ی پِزارو جلب می‌کند که در گوشه‌ی راست به حال احترام ایستاده‌اند. همه‌ی اشخاص صحنه روی در مسند دارند مگر نوجوانی در میانِ اعضای خانواده‌ی پِزاور که تو گویی نمی‌خواهد از نیمرخ دیده شود و مستقیم به نقاش خیره است تا او را تمام‌رخ ترسیم کند. واقعه در محیطی روباز ترسیم شده است. دو ستونِ غول‌آسا تا ابرها بالا رفته‌اند و در بالای ابرهای دو فرشته بازیگوشانه صلیبی برمی‌افرازند. معاصران تیسین حتماً از این غرابت‌ها در شگفت شده‌اند. در بادی امر این نقاشی نامتوازن به نظر می‌رسد، اما ترکیب‌بندی نامتعارف تابلو بدان روح بخشیده است، بی‌آنکه در هماهنگیِ آن خدشه‌ای پدید آمده باشد. تیسین بزرگترین نقاش ونیزی بود. او در اواخر عمر طولانی‌اش به سبکی آزادتر دست یافت. آثار این دوره‌ی او را پیش‌زمینه‌ای برای ظهور آثار امپرسیونیست‌ها می‌دانند.
بلّینی؛ روبنس؛ گوئرچینو؛ لوتّو؛ وِرونِزه؛ ووئه
متن‌های دیگر از روزن
