کاباره‌ی سبز، ساعت پنج عصر | آرتور رمبو
کاباره‌ی سبز، ساعت پنج عصر
یک هفته‌ی تمام روی سنگ‌های جاده‌ها
چکمه‌هایم را به مرگ رسانیده بودم.
به شارلروا رفتم. به کاباره‌ی سبز؛
چند تکه نان و کره خواستم و کمی ژامبون نیم‌پز،
سرمست و شاد، پاهایم را زیر میز سبزرنگ ولو کردم
و خیره شدم به نقوش ناشیانه‌ی کاغذدیواری،
چه دلنشین بود وقتی دخترکی سینه‌درشت و شوخ‌چشم ــ که بوسه‌ای او را از پا درنمی‌آورد ــ
لبخندزنان، با بشقابی رنگی در دست ــ عطرآگین به حبّه‌ی سیر ــ
نان و کره و ژامبون ولرم آورد
و پر کرد لیوان آبجویم را که کَفَش
از پرتوی آفتاب دیرهنگام طلایی شده بود.
At The Green Inn, Five In The Evening
For a whole week I had ripped up my boots
on the stones of the roads.
I walked into Charleroi. -Into the Green Inn:
I asked for some slices of bread and butter,
and some half-cooked ham. Happy, I stuck out my legs under
the green table: I studied the artless patterns of the wallpaper
-and it was charming when the girl with the huge breasts
and lively eyes, – a kiss wouldn’t scare that one!
– smilingly brought me some bread and butter and lukewarm ham,
on a coloured plate; – pink and white ham,
scented with a clove of garlic – and filled my huge beer mug,
whose froth was turned into gold
by a ray of late sunshine.
از همین مترجم
از شعرهای دیگر
