خوابِ زن؛ چارلز ری
خوابِ زن؛ چارلز ری
چارلز ری. متولد ۱۹۵۳ در شیکاگو. زنِ خوابیده، ۲۰۱۲. ۲/۹۰× ۱۱۳× ۱۲۷. استیل ضد زنگ. نخستین نمایش برای فروش در گالری ماتیو مارک، نیویورک.
زنی سیاه‌پوست و بی‌خانمان نیم‌تنه‌اش را تا کرده گذاشته زیر سرش، و بر نیمکتی کوچک به خواب رفته است. همه‌ی آنچه دنیا به او بخشیده است همین نیمکتِ نیمه است که حتا گنجایش یک‌سوم تن او را ندارد. می‌توان تصور کرد که نیمکت در پارک نیست. نیمکت‌های پارک معمولاً پشتی دارند و بزرگترند و آدم اگر خود را مچاله کند می‌تواند همه‌ی تنَش را در آن جا بدهد. این نیمکت باید در کناره‌ی پیاده‌رو باشد ــ محل عبور شتابزده‌ی آدم‌ها. حتا مجسمه نیز در معرضِ آیند و روند آدمهاست. اما میانِ آدمی واقعی که بر نیمکتی در پیاده‌رو به خواب رفته است، با مجسمه‌ای سرنهاده بر نیمکتی در نمایشگاهی، تفاوت است. آدمهای پیاده‌روِ واقعی بی‌خانمان خوابیده بر نیمکت را نمی‌بینند یا نمی‌خواهند ببینند، اما آدمهایی که به موزه می‌آیند، می‌آیند که در تماشاگه هنر چیزی را ببیند که در عالم واقع از دیدن آن طفره می‌روند. بازدیدکنندگان حرفه‌ای موزه خواهند کوشید او را در سیر تطور مجسمه‌سازی جای دهند. با ونوسها و موزها و خدایانِ خوابیده خواهندش سنجید، نه با زنِ بی‌خانمان واقعی در وضعیتی کاملاً شبیه این وضعیت. خواهندش سنجید با مجسمه‌ی آریادنه‌ی خوابیده در موزه‌ی واتیکان که رها و طبیعی بر نشیمنگاهی فراخ به خواب رفته است. چارلز ری هنرمندیست که به تناقض‌های دوران مدرن با فرمها و مصالح گوناگون تجسم می‌بخشد و جز در مجسمه‌سازی که بدان آوازه یافته است، در فیلمسازی و چیدمان نیز فعال است. ری در اوایل دوره‌ی کاریاش از آنتونی کارو متأثر بود. برخی مجسمه‌های او شبیه‌سازی‌هایی کامل‌عیارند از تن آدمی با رنگ طبیعی پوست و مو، اما در قد و قواره‌ی ناهمسان؛ مثلاً قدری بر قد نوباوه‌ای می‌افزاید و قدری از قد پدر او می‌کاهد و دقیقاً هم‌قدشان می‌کند.
اولدنبورگ؛ کارو؛ کِلی؛ کونز؛ هِرست
متن‌های دیگر از روزن
