شب؛ آریستید مایول

شب؛ آریستید مایول

آریستید مایول. متولد ۱۸۶۱ در بانیولس ـ سور ـ مِر (فرانسه)، درگذشته‌ی ۱۹۴۱ در همان‌جا. شب، ۱۹۰۲. برنز. ارتفاع ۱۱۷ س. م. باغ تولیه، پاریس.

نخستین پرسشی که ذهن ما را به خود مشغول می­‌کند این است که چرا این زن سر در گریبان فروبرده است؟ برای پاسخ به این پرسش لازم است صورت او را ببینیم، اما او هرگز سر بالا نخواهد کرد. این ویژگی را کمابیش در همه­‌ی آثار مایول بازمی‌­یابیم. او به خلاف هم­دوره‌­ی بزرگش اوگوست رودَن به جنبه‌­ی هیجان‌­انگیز وقایع و حالات توجه نداشت و بیشتر علاقمند بود سکون و سکوت اشخاص را تجسم بخشد. آنچه ذهن او را به خود مشغول می­‌کرد، جنبه­‌ی ابدی سوژه بود نه حالات و عواطف آنی. مایول در نقاشی و چاپ هنری نیز دستی داشت اما از نیمه­‌ی دوم دوران کاری­اش بر ساختن مجسمه،به­‌ویژه مجسمه­‌های برهنه، تمرکز کرد و از نقاشی، که پل گوگن در جوانی او را بدان تشویق کرده بود، یک­سره دست کشید. مدل اصلی او از زمانی که خود را به ساختن مجسمه محدود کرد، همسر کاتالانش بود. مدل این مجسمه نیز همسر اوست. مایول را می­توان احیاکننده­‌ی تصور یونانی از هنر در اواخر قرن نوزدهم و نیمه­‌ی اول قرن بیستم دانست. او معتقد بود هنری که تقلید طبیعت را وجهه‌­ی همت خود می­‌کند، هرگز دروغ نمی­‌گوید. برخی برآنند که تأثیر او بر مجسمه­‌سازی پس از خودش بیش از آن است که تصور می‌­شود. نباید پنداشت که چون مایول کوشید هنر یونانی را احیا کند، در هنر مدرن جایی ندارد. آنچه او برای هنر مدرن به ارمغان آورد، گشودنِ چشم‌­ها بر ماهیتِ عقلانی هنر بود. مایول در حادثه­‌ی رانندگی، در حالی­ که خودش رانندگی می­‌کرد، کشته شد.

اَنگر؛ بوتیچلّی؛ پاوِرز؛ روبِنس؛ رودَن؛ کانووا