غمم در زمستان يگانه بود ... / و ناگاه تجلى تصويرى نو / روح آدمى، همان تخته‌يخ شناور / كه از پرتو نور گداخته مى‌شود.

ولى من به شما هشدار می‌دهم، / که براى واپسين‌بار زندگى مى‌کنم. / نه به هیأت پرستو، نه افرا، / نه نى، نه ستاره،‌ / نه آب چشمه، / نه بانگ ناقوس كليسا؛ / کسی را آشفته نخواهم كرد / و به رؤیای غریبه‌ها نخو...

ما جوان‌تر از آنيم كه از خاطر ببريم / او كه سِحرِ عشقمان را شكست. / ليك، سال‌ديده‌تر از آن كه ديگر بار / چنان عاشقانه دوست بداريم!

من از روزگاران ديرين، / دل نبسته‌ام به رحم و شفقت ديگران، / اما با اندکی از مهربانى تو / می‌روم،‌‌ گوييا با خورشيدى در درونم. / از همين رو اطرافم سپيده مى‌دمد. / مى‌روم تا معجزه‌اى خلق كنم / آرى از هم...

آن سوى پنجره دوباره برف / صنوبر را آراسته / از چه رو اى دوست عزيز / قد كشيدى از گهواره‌ات؟ / دانه‌هاى برف در هوا معلق / بر روى رهگذران مى‌نشينند / و بى‌شمار آب مى‌شوند / از چه رو غافل شدى / از چه رو ق...

از پنجره مى‌نگرم، / به دريا، به سواحل شنى. / ديگر غمى به دل ندارم، / با خود مى‌انديشم / چه قدرتى دارد كسى كه، / حتى مهربانى را طلب نمى‌كند.../ و من ياراى آنم نيست / پلك‌هاى خسته‌ام را برگيرم، / آنگاه ...

غبیرا با خوشهٔ سرخش درخشيد / ‎برگ‌ها فرو افتادند. / ‎من زاده شدم. / ‎ناقوس كليسا / ‎از هر سو نواخته شد. / ‎آن روز شنبه بود: / ‎روز يوحناى حكيم / ‎و من تا به امروز / ‎هنوز هم دلم مى‌خواهد /‎ خوشه‌ٔ تل...

تو هماره رمزآلود و نو هستى، / من هر روز بيش از پيش رامت مى‌شوم، / اما، آه اى دوست سخت‌دل! / عشق تو شکنجهٔ آهن است و آتش. / نه گلوى آوازى نه لب لبخندى / و نه رخصتى براى دعا مى‌دهى / فقط كاش ميان من و ت...

گاه می‌اندیشم من مانند آبم... / می‌توان لیوانی از آن برداشت، / می‌توان دریایی را نیز پر کرد. / مهم گنجايش ظرف است / و ميزان تشنگی نیز ...

در اين جدايى تاريك و تلخ / همراه تو خواهم بود. / گريه براى چه؟ / دستانت را در دستان من بگذار، / عهد كن دوباره به خوابم بيايى. / من و تو همچون دو كوهيم ... /  ميان ما هرگز ديدارى نيست / اما اى كاش گاهى...

نازنين در اين شب زمستانى / با من همچون كودكى باش. / با حيرتت مرا بازمدار، / همچون پسركى باش / در اين راز مگو / و كمك كن تا من دختركى بمانم، / هرچند كه زنم.

مى‌داند چه دلفریب / در هیأت ويولونى دلتنگ، / نغمهٔ زاری سر دهد / و عشق آنگاه که حتى باورش هولناك است، / در لبخند يك غريبه می‌نشیند.

‎آن سوى ديوارها / ‎ناقوس شكايت / ‎دوباره نواخته مى‌شود... / ‎تنها چند كوچه ميان ما فاصله است، / ‎تنها چند كلمه! / ‎شهر در ميان غبارِ مه به خواب مى‌رود، / ‎و كريستال‌هاى برف بر يقه‌ات، / ‎هلالى نقره‌اى...

من آموخته‌ام خردمندانه زندگى كنم / پيش از حيرانى شب‌هنگام، / به آسمان بنگرم و دست دعا برآورم، / تا تشويش را از پاى درآورم. / آنگاه كه صداى خش‌خش خارها / در دره مى‌پيچد / و خوشه‌هاى زرد و سرخ‌رنگ غبیر...

از آينهٔ تيره‌وتار، / كه رويا در آن مه‌آلود است، / راه و مقصدت را می‌جويم. / من تيرك بادبان كشتى، / و تو را بر روى عرشه... / در ميان دود قطار / و نالهٔ شبانهٔ مزارع، / در ميان دشت‌هاى شبنم‌آلود شب، / ...

خاطره‌ای در درونم هست / چون سنگی سپید در قعر چاهی. /  سر ستیز با آن ندارم و یارای آنم نیست: /  هم شادی است و هم رنج. /  از نزدیک كسى اگر به چشمانم بنگرد / احساس می‌کنم بی‌درنگ آن را می‌بیند. / غمگین‌ ...

ای پنجرهٔ شب، / تو آکنده از فرياد فراق و ديدارى! / چه صدها شمع چه کورسویی ... / مرا هیچ آرامش‌خاطرى نيست. / در خانهٔ من نيز / چنين حس‌هایی جان می‌گيرد./ دعا كن ای دوست / برای خانه‌اى بیدار / و پنجره...

عسل وحشی بوی آزادی می‌دهد، / گردوغبار بوی پرتو خورشید، / دهان دوشیزه بوی بنفشه، / و طلا بوی هیچ. / گل اِسپَرَک بوی آب، / و عشق بوی سیب می‌دهد. / ولی ما برای همیشه آموختیم / فقط خون بوی خون می‌دهد...

و اکنون تو ای اندوه تازه‌ / چون مار بوا بسته‌ای راه نفسم را / و دریای سیاه غرش بر‌می‌آورد / آنگاه که رد بالین مرا می‌گیرد

نه عشق مى‌خواهم، نه افتخار؛ / سرمست‌كننده است؛ فريبش را نمى‌خورم! / ديگر حتى ميلى به سيب ندارم! / اغوا‌کننده است از درون طبق ... / چیزی زنجيروار در پى من کشیده مى‌شود، / بزودى چون تندر فرياد از سر مى‌...

دل نبسته‌ام به رحم و شفقت ديگران، / اما با اندکی از مهربانى تو / می‌روم،‌‌ گوييا با خورشيدى در درونم. / از همين رو اطرافم سپيده مى‌دمد. / مى‌روم  تا معجزه‌اى خلق كنم / آرى از همين روست.

اوسیپ ماندلشتام (۱۸۹۱-۱۹۳۸)، شاعر و نویسندهٔ روس بود. او از ۱۵ سالگی سرودن را آغاز کرد و در سال ۱۹۰۷ نخستین شعرش را در مجلهٔ دبیرستانش چاپ کرد. او مدتی را در فرانسه گذراند و با اشعار شاعرانی مانند فرا...

بگذار در اين آشوبِ آرام / سال بر ما روز نمايد! / بى هيچ فكرى به جاودانگى، / بى هيچ انديشه‌اى به آن! / دوباره "خواهرانگى" را از سر مى‌گيريم، / يكديگر را تنگ‌تر در بر مى‌كشيم. / بى هيچ حرفى از گذشته، / ...

شب، خیابان، / داروخانه، فانوس / کورسوی نوری عبث، / ربع قرن دیگر هم زندگی‌ کن / همه‌چیز همین‌طور خواهد‌ ماند. / گریزی نیست. / می‌ميرى و باز از نو آغاز می‌کنی / و همه‌چیز چون گذشته تکرار می‌شود: / شب، ا...

باریس لئونیدویچ پاسترناک شاعر، رمان‌نویس، آهنگساز و مترجم ادبی اهل ر وسیه در ۲۹ فوریهٔ ۱۸۹۰ در مسکو به دنیا آمد. اولین کتاب شعر پاسترناک، «خواهر من، زندگی» که در سال ۱۹۱۷ سروده شده بود، در سال ۱۹۲۲ د...

دیوانه‌وار آه، دیوانه‌وار خواهان زیستنم: تا جاودانه کنم هر آنچه را که هست، تا انسانی کنم هر آنچه را که

سرگی الکساندرویچ یسنین (زادهٔ ۳ اکتبر ۱۸۹۵، کنستانتینوو، استان ریازان، روسیه – درگذشتهٔ در ۲۷ دسامبر ۱۹۲۵، لنینگراد) شاعر خودساخته و «آخرین شاعر روسیهٔ چوبی» بود که تصویر دوگانهٔ او ــ تصویر یک روستای...

ایزابلا آخاتونا آخمادولینا ــ‌ زادهٔ ۱۰ آوریل ۱۹۳۷ و درگذشتهٔ ۲۹ نوامبر ۲۰۱۰ ــ شاعر، نویسندهٔ داستان کوتاه و مترجم روسی‌زبان تاتاری با تباری ایتالیایی بود که در ادبیات شوروی پسااستالینی صدایی متمایز ...

این زلف‌های آشفته‌ام را می‌بینی؟ / مرا به نمكی خشک بر روی زمین / بدل نمی‌توان ساخت. / در مواجهه با زانوان سنگی‌تان می‌شکنم، / من با هر موجی به پا می‌خیزم! / آری زنده‌باد کف، کف شادمان دریا، / کف برافر...

الکساندر بلوک، شاعر غنایی، نویسنده، روزنامه‌نگار، نمایشنامه‌نویس، مترجم و ادیب روسی بود که در سال ۱۸۸۰ در سن‌پترزبورگ روسیه در خانواده‌ای روشنفکر به دنیا آمد. او بعد از جدایی والدینش در عمارت اقوام اش...

میخائیل آفاناسیویچ بولگاکف (زادهٔ ۱۵ می ۱۸۹۱ و درگذشتهٔ ۱۰ مارس ۱۹۴۰) نویسنده، پزشک و نمایشنامه‌نویس روسی بود. رمان معروف او، «مرشد و مارگاریتا» که بعد از مرگش منتشر شد، یکی از معروف‌ترین رمان‌ها در ق...

به او مى‌گويم: اى الههٔ شعر / صفحات دوزخ را / تو، بر دانته خوانده‌اى؟ / پاسخ مى‌دهد: آرى "من"

مارینا ایوانونا تسوتایوا (۸ اکتبر ۱۸۹۲ - ۳۱ آگوست ۱۹۴۱) شاعر بزرگ روس. آثارش از شناخته‌ترین آثار ادبیات قرن بیستم روسیه و جهان است. او در دو قرن زندگی کرد. از انقلاب اکتبر روسیه و از قحطی مسکو و فراز ...

در اين جدايى  در اين جدايى تاريک و تلخ همراه تو خواهم بود. گريه براى چه؟ دستانت را در دستان

زندگی بی‌بازگشت من آموخته‌ام خردمندانه زندگى كنم پيش از حيرانى شب‌هنگام، به آسمان بنگرم و دست دعا برآورم، تا تشويش