پوزش | فردریش هُلدرین
شعر ترجمه ــ پوزش ــ فردریش هلدرین: بسیاری از شعرهای هلدرین (۱۸۴۳-۱۷۷۰) دعاگونه است، و یکی از آن‌ها، در بیان مقامِ والایی که شعر در چشم این شاعر شیوا داشته، بسیار گویاست. هلدرین در چکامه‌ای کوتاه از پارس‌ها، الهه‌گانِ عمر، تنها تابستانی و پاییزی فرصت می‌طلبد، تا سرودهای خود را بپرورد و بپیراید، پس آن‌گاه به کفایت زیسته است، زیراکه در آن‌صورت، در پرتو شعرهایش مقامی خدایی و جاویدان خواهد یافت.
پوزش
ای سرشتِ قدسی!
آرامش ایزدی و نفیس تو را من بارها آشفته‌ام،
و از رنج‌های ژرف و رازآمیز زندگی،
نمونه را بر کام تو چشانده‌ام،
این‌همه را از یاد بزدای و ببخش!
از آن‌که من، هم‌چون آن لکِ ابر که بر صورتِ صلح‌آمیز ماه
می‌روم، و تو بار دیگر
در زیبایی تابان خود خواهی آسود،
ای پرتو شیرین!
از همین مترجم
از شعرهای دیگر
