توسّل به دبّ اکبر | اینگه بورگ باخمان

شعر جهان: توسّل به دبّ اکبر ــ ترجمهٔ محمود حدادی ــ اینگه بورگ باخمان: آن تردیدی که در گلایه‌های گریفیوس به نادل‌خواه، و با دریغ و درد بر زبان می‌نشیند، در این شعر اینگه بورگ باخمان (۱۹۷۴-۱۹۲۶) شاعره‌ی بلندآوازه‌ی اتریشی روزگار ما، عینیّت انسان صنعت‌گری است که دیگر نه اعداد برایش رازآمیزند، و نه ستاره‌ها برایش بازگوکننده‌ی اسرار برین. بل‌که کائنات برایش فضایی است سرد، یا سوزان، اما در هر دو حال تهی از عنایتِ ملکوت. و هرچند که وی به سنّت نیاکان روی به آسمان می‌آورد، و محض دعا به دبّ اکبر توسّل می‌جوید، ولی این صورت فلکیِ برنشانده‌ی دست خدا و راهنمای انسان‌ها در تاریکی شب، یک باره از ته ظلمات، چهره‌ی راستین خود را می‌نمایاند. و این، حیوانی است درنده و بی‌مهار، که پناه و پایگاه انسانی، یعنی گوی زمین، پیش سترگی کیهانی او کوچکی میوه‌ی کاج را دارد، میوه‌ای که این هیولا اگر که آن را در پوزه و پنجه‌ی خویش به آزمون می‌گیرد، غرضش تنها ارضای غریزه است، وگرنه نمی‌نماید که بضاعتِ شناخت در او باشد.