هنر شاعری
یک شعر، باید ملموس و ساکت باشد
همانند یک میوه‌ی گرد،
گنگ،
همانند مدال‌های قدیمی جاگرفته در دست
خموش همانند سنگ ساییده‌شده‌ی قرنیزِ
لولاهای پنجره‌ها که پوشیده از خزه است.
شعر باید بیان‌ناپذیر باشد،
همانند پرواز پرنده‌ها.
*
یک شعر باید در زمان بی‌حرکت باشد
همانند صعودِ ماه،
رها می‌کند، همانگونه که ماه رها می‌کند
شاخه‌به‌شاخه، درخت‌های شبزده‌ی گرفتار در دام شب را،
رها می‌کند، همانگونه که ماه، برگ‌های زمستانی را رها می‌کند،
خاطره نیز از ذهن انسان ــ
یک شعر باید در زمان ساکن باشد،
همانند صعودِ ماه.
*
یک شعر باید همسان باشد با:
نا ــ حقیقت.
تمام تاریخِ اندوه
درگاهی خالی و برگی از درخت افراست.
برای عشق
چمنهایی خمیده و نورهایی بر فراز دریا ــ
شعر نه معنا،
بلکه باید وجود داشته باشد.
Ars Poetica
A poem should be palpable and mute
As a globed fruit,
Dumb
As old medallions to the thumb,
Silent as the sleeve-worn stone
Of casement ledges where the moss has grown—
A poem should be wordless
As the flight of birds.
*
A poem should be motionless in time
As the moon climbs,
Leaving, as the moon releases
Twig by twig the night-entangled trees,
Leaving, as the moon behind the winter leaves,
Memory by memory the mind—
A poem should be motionless in time
As the moon climbs.
*
A poem should be equal to:
Not true.
For all the history of grief
An empty doorway and a maple leaf.
For love
The leaning grasses and two lights above the sea—
A poem should not mean
But be.
