آرمیده‌ی دره | آرتور رمبو
آرمیده‌ی دره
دره‌ای‌ست سرسبز آن‌جا که رودی می‌خواند
و تکه‌های جامه‌ی نقره‌گونش را دیوانه‌وار بر سبزه‌ها می‌آویزد،
آن‌جا که خورشید از فراز کوه سرکش می‌درخشد:
دره‌ای‌ست کوچک و نورافشان.
سربازی جوان، با لبانی گشوده و سری برهنه،
و گردنی غرقِ در تَره‌شاهی‌های سبز و کبود،
لَمیده بر سبزه‌ها، زیر بارش نور و ابرها
آرمیده‌ست بر بستر سبزِ علف، پریده‌رنگ.
پا در حصار گلایل‌ها، خفته مثل کودکی ناخوش، لبخندزنان
خواب نیم‌روزی‌ست در پسِ چشمانش:
پیکرش سرد است، های طبیعت، گرم در آغوش بگذارش.
هیچ عطری مشامش را نمی‌لرزاند انگار، زیر نور آفتاب،
دست‌بر‌سینه، با دو سوراخِ سرخ در پهلوی راستش
آسوده آرمیده‌ست سرباز جوان.
Asleep In The Valley
A small green valley where a slow stream flows
And leaves long strands of silver on the bright
Grass; from the mountaintop stream the Sun’s
Rays; they fill the hollow full of light.
A soldier, very young, lies open-mouthed,
A pillow made of fern beneath his head,
Asleep; stretched in the heavy undergrowth,
Pale in his warm, green, sun-soaked bed.
His feet among the flowers, he sleeps. His smile
Is like an infant’s – gentle, without guile.
Ah, Nature, keep him warm; he may catch cold.
The humming insects don’t disturb his rest;
He sleeps in sunlight, one hand on his breast;
At peace. In his side there are two red holes.
از همین مترجم
از شعرهای دیگر
