الزه لازکر شولر (زادهٔ ۱۱ فوریهٔ ۱۸۶۹، البرفلد، آلمان ــ درگذشتهٔ ۲۲ ژانویهٔ ۱۹۴۵، اورشلیم، فلسطین) شاعر، داستان‌نویس، نمایشنامه‌نویس و رمان‌نویس آلمانی در اوایل قرن بیستم بود. اولین کتاب الزه، مجموعه شعری با عنوان استیکس (۱۹۰۲) بود و پس از آن «معجزات من» (۱۹۱۱) «تصنیف‌های عبری» (۱۹۱۳)، و چندین جلد دیگر غزل را منتشر کرد. دیگر آثار مهم او نمایشنامهٔ «ووپرها » (۱۹۰۹)، رمان زندگینامه‌ای «قلب من» (۱۹۱۲) و داستان‌های کوتاه گردآوری شده در «شاهزادهٔ تبس» (۱۹۱۴) و «خاخام شگفت‌انگیز بارسلونا» (۱۹۲۱) هستند. این نویسندهٔ آلمانی در سال ۱۹۳۳ پس از به قدرت رسیدن نازی ها در آلمان به سوئیس مهاجرت کرد و در سال ۱۹۴۰ در اورشلیم در فلسطین ساکن شد. شعرهای شولر از رگه‌ای غنی از فانتزی و نمادگرایی بهره می‌برند و در تداعی شدید شخصی از دوران کودکی و والدینش، اشتیاق عاشقانه، هنر و مذهب، بین ترحم و خلسه در نوسانند. گوتفرید بن، لاسکر شولر را بزرگترین شاعر غزل‌سرای آلمان می‌داند.
