پاگَرد | گُی گُفِت

شعر جهان ــ خورشید، مسرور و سرفراز / با رَمه‌های شاداب / بازمی‌آموزد گِردی جهان را / و تعادلِ رو به بهبود را / که می‌خزد زیر پیراهنِ پاکیزه‌اش. / دست بر ستونِ فقراتِ روز می‌نهد / و آهسته، به‌زحمت بالا می‌رود از هر پله‌ی روز / تا پاگَردِ پشتِ‌ گردنت / آنجا که هرآن‌چه اتفاق افتاده / و‌ آنچه منتظری که پیش‌ آید / هر دو در یک سایه مشترکند