امید | امیلی دیکنسون

شعر ترجمه ــ «امید»، چیزی است پردار- / که بر سر روح می‌نشیند- / و نغمه‌ای بی‌کلام می‌خواند- / و هیچگاه – از خواندن باز نمی‌ماند- / در باد- دلنشین‌تر- شنیده می‌شود- / توفانی تلخ بباید- / که با خود ببرد پرنده کوچکی را / که این همه را گرم می‌دارد- / همیشه شنیده‌ام صدایش را- / در سردترین سرزمین‌ها- / و دوردست‌ترین دریاها- / اما حتا در حادترین لحظه‌ها، / از من- نخواسته خرده نانی.