می‌آیم | پابلو نرودا

شعر جهان ــ می‌آیم ــ ترجمهٔ فواد نظیری ــ پابلو نرودا: می‌آیم، می‌آیم، ای سنگ‌ها، درنگی! / گاهی به صدایی، یا به فصلی / ما می‌توانیم که در کنار یکدگر باشیم، یا یکی باشیم، / تا زندگی کنیم، یا بمیریم درین سکوتِ عظیمِ صلابت، / مادرِ تمامِ روشنایی‌ها. / گاه جاری می‌شویم / در آتشِ آتشفشان، یا در تنه‌یِ رود / یا در پیامِ پُرطراوتِ آرامشِ هوا / یا در غبارِ خشک دیارِ صحراها، / غبارِ میغِ فلزّین، / یا دورتر حتا، پدرِ قطبیِ سنگ، / یاقوتِ نیلگون یخ‌بسته، / قطبِ جنوب: / بدین‌گاه، یا بندرگاه، یا میلاد، یا مرگ، / ما سنگ خواهیم بود، شبِ بی‌کرانه، / عشقِ بی‌حراک، روشنایِ بی‌پایان، / نورِ ازلی، آتشِ مدفون، / غرورِ ملعونِ شورِ شدید خویش: / ستاره‌ی یکتایی که از آنِ ماست.