در مه | هرمان هسه

غریب است سرگردانی در مه! / آنجا که تنهاست هرسنگ و بوته‌ای، / و هیچ درختی درخت دیگر را نمی‌بیند. / همه تنهایند. / پر از دوست بود دنیا برایم، / آنوقت که زندگی‌ام نور بود. / اینک که مه فرومی‌افتد. / دیگر کسی قابل‌رویت نیست. / راستی که هیچکس عاقل نمی‌شود، / مگر اینکه تاریکی را بشناسد، / که خاموش و گریزناپذیر، / از همه جدا می‌کند او را. / غریب است در مه سرگردان شدن! / زندگی تنهابودن است. / هیچکس چیز دیگری نمی‌شناسد. / همه تنهایند.