عشق | آنا آخماتووا

عشق

عشق گاه همچون ماری
بر دل مى‌خزد و جادویش می‌کند،
گاه همچون كبوترى كوچك
تمام روز بر پنجرهٔ سفید كوچكت
به نجوا می‌نشيند،
گاه همچون شبنمى يخ‌زده مى‌درخشد،
و از درون ميخكى خواب‌آلوده مى‌جهد
اما مرموز و باطمأنینه
از شادى و آرامش دورت مى‌كند.
مى‌داند چه دلفریب
در هیأت ويولونى دلتنگ،
نغمهٔ زاری سر دهد
و عشق آنگاه که حتى باورش هولناك است،
در لبخند يك غريبه می‌نشیند.

Любовь
То змейкой, свернувшись клубком,
У самого сердца колдует,
То целые дни голубком
На белом окошке воркует,
То в инее ярком блеснет,
Почудится в дреме левкоя…
Но верно и тайно ведет
От радости и от покоя.
Умеет так сладко рыдать
В молитве тоскующей скрипки,
И страшно ее угадать
В еще незнакомой улыбке.