من | پابلو نرودا

من

این من‌ام،
عریانِ کانی:
انعکاسِ تاری ژرفا:
شادمان‌ام من
آمده از دوردستِ دور
از اعماقِ دورِ خاک:

آخرین‌ام من،
دست‌ها و، اندرون و، تن،
برهنه،
ریشه از بُنْ رگه‌ها برکنده،
بی‌چرا دانستن،
بی‌امیدِ ماندن،
شده بازیچه‌ی دستِ هوسِ انسان‌ها
زندگانیْ محتوم
و فرو افتادن همچون برگ.

آه ازین تقدیرِ استمرارِ ظلمانی
این‌که سنگِ خاره‌یی ناساز باشی،
تخته‌بندِ محض، بی‌تغییر، سرد:
صخره بودم، صخره‌ی تاریک
و جدایی سخت و سنگین بود،
زخمِ یک میلاد بیگانه:

خواستار بازگشت‌ام
سوی آن باور
مهدِ آرامش،
ژرفنای بطنِ مادرْسنگ
که ندانم چون و، کیْ از آن گسستم،
تا شوم بگسسته از هر بند.