سنگِ غلتان | پابلو نرودا

شعر ترجمه ــ سنگِ غلتان ــ پابلو نرودا: سنگِ غلتان از آب، یا ستیغِ کوه ستان، / دخترِ مدوّرِ آتشفشان / قُمریک برف، / برجای می‌نهد برونه‌ی خود را / فروغلتان به جانبِ دریا، / خشم‌اش گُسارده در راستای راه، / سنگِ سوده گم می‌کند نشانِ تیزه‌های فانیِ خود را / وانگاه به هیأت یک تخم‌مرغ کیهانی / در ژرفنای رود / سُر می‌خورَد میانِ سنگ‌های دگر / غلتان به راه خود / از یاد برده نیاکان خویش را / در دوردستِ ریزش دوزخ، / این‌سان، هموارِ آسمان / در می‌رسد به دریا: / کامل، بسوده، / نامی، بدیع: / ناب.