سکوت | پابلو نرودا

شعر جهان ــ سکوت ــ پابلو نرودا ــ ترجمهٔ فواد نظیری: سکوتْ فشرده می‌شود / در ژرفنای یکی سنگ، / دایره‌های شکسته فروبسته‌اند: / جهانِ لرزان، / جنگ‌ها، پرنده‌ها، خانه‌ها، / شهرها، قطارها، جنگل‌ها، / موجی که بازمی‌گوید پرسش دریا را، / دالانِ بی‌پایانِ سپیده‌دمان، / جمله‌گی در می‌رسند به سنگ، گردوی آسمان: / یکی گواهِ گوهرین. / سنگِ گَردناک گذرگاه / پدرو را می‌شناسد و، نیاکان‌اش را / آبی را می‌شناسد که میلاد وی ازوست: / او کلامِ گنگِ زمین است: / هیچ نمی‌گوید: زان روی که وارثِ / سکوتِ قدیم و / دریای بی‌حراک و / خاک تهی‌ست. / سنگ بدان جا بود، پیش از باد، / پیش از انسان، پیش از سپیده‌دمان، / نخستین جنبش‌اش / نخستین موسیقیِ رودخانه بود.