نقره | مارینا تسوتایوا

نقره

يكى ساخته از سنگ، يكى ساخته از گل،
ولى من از نقره‌ و می‌درخشم!
کار من بى‌وفايى، نام من ماریناست،
همچون کف فانی دریایم.
آنکه ساخته از گل، ساخته از جسم،
بهره‌اش تابوت و گور است.
مرا به آب دریا غسل تعمید داده‌اند
چون موج در اوج پرواز خود
پیوسته می‌شکنم!
خودكامگىِ من راه خود را می‌یابد.
از میان هر قلبی، از میان هر دامی.
این زلف‌های آشفته‌ام را می‌بینی؟
مرا به نمكی خشک بر روی زمین
بدل نمی‌توان ساخت.
در مواجهه با زانوان سنگی‌تان می‌شکنم،
من با هر موجی به پا می‌خیزم!
آری زنده‌باد کف، کف شادمان دریا،
کف برافراشتهٔ دریا!

серебро

Кто создан из камня, кто создан из глины,-
А я серебрюсь и сверкаю!
Мне дело – измена, мне имя – Марина,
Я – бренная пена морская.
Кто создан из глины, кто создан из плоти –
Тем гроб и нагробные плиты…
– В купели морской крещена – и в полете
Своем – непрестанно разбита!
Сквозь каждое сердце, сквозь каждые сети
Пробьется мое своеволье.
Меня – видишь кудри беспутные эти?-
Земною не сделаешь солью.
Дробясь о гранитные ваши колена,
Я с каждой волной – воскресаю!
Да здравствует пена – веселая пена –
Высокая пена морская!