سنگ روی سنگ | پابلو نرودا

سنگ روی سنگ

گُلْ سنگ روی سنگ،
تورِ سبزِ رونده فرومی‌پوشد
هیروگیلفِ عتیق را و
می‌چسبانَد
کتاب مقّدسِ دریا را
گرداگردِ خرسنگ‌های مدوّر.
آفتاب می‌خوانَدَش، نهانش می‌کنند جلبک‌ها،
و ماهیان به‌سانِ ذرّاتِ ریز
فرومی‌لغزند از سنگ به سنگ.
حروفِ الفبا، خاموشوار،
هجّی می‌کند هجاهای آفتاب‌سوخته‌اش را
در درازنای عفیف تخته‌بندِ دریابار.

در درگاهِ خویش
پس می‌رود و پیش می‌آید، خزه‌بافْ،
و گران و گران‌تر، مفروش می‌کند مغاره‌های آب و هوا را،
تا آن‌که کس بدان‌جا به رقص نیاید، الّا موج،
و چیزی از پی فرا نیاید، الّا باد.