ققنس | پل الوار

ققنس

ققنس یعنی زوج، آدم و حوا، که هست و نیست نخستین

من به راهت آخرینم:
آخرین بهار، آخرین برف،
نبرد آخرین برای آن که نمیرم
و اینک ما، پست‌تر و برتر از همیشه،
در آتش عذاب ما همه چیز هست:
میوهٔ کاج و شاخهٔ تاک
ولی نیز گل‌هایی تندتر از آب،
لجن و شبنم

شعله در زیر پای ما است
شعله تاج ما است
در زیر پای ما حشره‌ها، پرندگان و آدمیزادگان
پرواز خواهند کرد

کسانی که می‌پرند خواهند نشست

آسمان روشن است و زمین تیره
اما دود به آسمان برمی‌خیزد
آسمان همهٔ آتش‌های خود را از دست داده است،
شعله به روی زمین مانده است.

شعله ابر دل است و همهٔ شاخه‌های خون
او آهنگ ما را زمزمه می‌کند

شعله بخار زمستانمان را ناپدید می‌سازد

شبانه و منفور، غم شعله‌ور شد
خاکسترها شادمانه و زیبا گل دادند
ما همیشه به شامگاه پشت می‌کنیم

همه‌چیز سپیده‌فام است

از دفتر «ققنس»