فریاد کلاغ‌ها | فردریش نیچه

فریاد کلاغ‌ها

کلاغ‌ها با فریادی خشک
روبه‌سوی شهر بال می‌کوبند.
برف در راه است،
خوشا اویی را که هنوز وطنی دارد.

اما تو، خیره و خاموش ایستاده‌ای،
و با نگاهی، چه دیریاز، چه دیریاز!
به پسا پشت خود می‌نگری.
آخر ازچه‌رو در پیشگاه زمستان به فراخنای جهان گریختی؟
جهان دروازه‌ایست رو به برهوت هزاران بیابانِ خاموش و سرد.
و تو، هم‌چون دودی که پیوسته
به‌سوی آسمان‌هایی سردتر می‌پوید،
رنگ‌باخته،
در زیرِ بارِ نفرینِ آوارگیِ زمستانی فروایستاده‌ای.
هر آن‌که از دست، آن چیزی را داد که تو دادی،
هیچ‌کجا به هیچ درنگ رضا نمی‌دهد.

پس بال بگشا و برو، ای پرنده!
برو، و ترانه‌ات را به فریاد پرندگانِ بیابان آواز ده!
هان ای دیوانه، برو و قلب خونین‌ات را،
در یخ و استهزاء پنهان کن!

کلاغ‌ها با فریادی خشک روبه‌سوی شهر بال می‌کوبند.
برف در راه است.
بدا به اویی که وطنی ندارد.