صلابت زمین | پابلو نرودا
شعر ترجمه: پابلو نرودا (۱۹۰۴-۱۹۷۳)، شاعر بلندآوازهٔ شیلیایی، یکی از شاخص‌ترین چهره‌های شعر امروز جهان است. ایستاده در مقامِ بیانِ شوکتِ هستی، و در کشاکش با دگرگونگی انسان امروزین با جهان پیرامون، از ژرفای جوهره‌ی عشق، مشعلی سترگ و جاودانه برمی‌گیرد و با سرود ماندگار خویش به یاری شأن و حیثیت انسان روزگار خود برمی‌خیزد. او از سویی به‌عنوان شاعر مردم درگیر با تب‌وتاب‌ها و فراز و نشیب‌های تاریخی ــ اجتماعی میهن خود و دیگر نقاط جهان همچون اسپانیاست و از دیگرسو در کام مکاشفه‌ی مدام رمز و رازهای نهان طبیعت و انسان. و هم از این روست که شعرش در هر حال چه سیاسی ــ اجتماعی چه تغزّلی، برخوردار از عمیق‌ترین ریشه‌های ذاتِ انسانی و تجلّی‌گاه پیچیده‌ترین پدیده‌های عینی و ذهنیِ هستی است.
صلابت زمین
صلابت زمین را
صخره‌ها عهده‌دارِ بار شدند:
بال‌هایشان
بی‌امان رویید:
صخره‌هایی
که اوج گرفتند،
مانده‌گان
پرّ و بال بگشودند،
نیزه‌ی برق
تعره در شب زد،
داغِ آبی،
بنفشْ شمشیری،
شهابی.
آسمان آبناک را
نه فقط ابرهایی بود،
نه فقط عطرِ فضایی اکسیژن،
بلکه یک سنگ زمینی بود
بدین جای و آن جای، رخشان،
با یکی قُمری بدل می‌شد،
به یکی ناقوس،
به لایتناها،
به باد بُرّنده
به خدنگی فسفرین
به نمک آسمان.
از همین مترجم
از شعرهای دیگر
