به گل سرخ | یوهان ولفگانگ فون‌گوته
شعر ترجمه: به گل سرخ ــ ترجمهٔ محمود حدادی ــ یوهان ولفگانگ فون‌گوته: در شعر «گل سرخ» جوشش احساس در مهار بینش حکیمانه‌ی شاعرِ سال‌خورده درمی‌آید. یعنی اگر که وی بر زیبایی دور از تردید این گل اعتراف می‌کند، بیش از بیان شوق و شگفتی، بر جنبه‌ی عینی این شناخت است که می‌خواهد تأکید کند، بر جاذبه‌ی یگانگی‌بخش زیبایی، که قبول همگان را با خود دارد و در این مقام انسان‌ها را از پیله‌ی انزوای خویش درمی‌آورد، تا هم‌سو با هم او را چون شاه‌دختی به سروی خود برگزیند.
به گل سرخ
همگان کمالِ زیبایی‌ات می‌دانند،
و شاه‌دختِ گلستان‌ات می‌خوانند.
تو، گواهیِ گزینِ بی‌برگشتِ همگانی،
روی‌دادِ شگفت، و طردکننده‌ی هر بگومگویی،
و در این مقام، نمادی راستین.
در تو مداقّه و ایمان به هم می‌رسند.
بااین‌همه، پژوهش بی‌آن‌که خستگی بشناسد،
ازپی قانون، علّت، چرا و چون،
می‌کوشد و می‌پوید.
از همین مترجم
از شعرهای دیگر
