جنگ | آرتور رمبو

جنگ

دمی در کودکی
که خیالم به وسعت آسمان‌ها می‌رسید،
برای انعکاس ذات همه‌ی آن‌ها آینه‌ای بودم؛
این‌گونه بود که فجایع برانگیخته می‌شدند.

اینک
تمایل ابدی زمانه
و ریاضیات بی‌نهایت
مرا از استقرار در این جهان منع می‌کند.

با هر افتخار مدنی‌ای که مواجه می‌شوم،
مورد احترام کودکان گوناگون
و محبت‌های شگرف،
رویای جنگِ راستی و قدرت را نظاره می‌کنم؛
جنگی ناشناخته برای منطق نادیده ‌انگاشته‌شده،
به‌سادگیِ یک قطعه‌ی موسیقی.

War

When a child,
certain skies sharpened my vision:
all their characters were reflected in my face.
The Phenomena were roused.—
At present,
the eternal inflection of moments
and the infinity of mathematics
drives me through this world where
I meet with every civil honor,
respected by strange children
and prodigious affections.—
I dream of a War
of right and of might,
of unlooked-for logic.
It is as simple as a musical phrase.