پنجره | مارینا تسوتایوا

پنجره

باز هم پنجره،
پنجره‌هایی که در پس آن
کسانی دوباره بیدارند.
شاید شراب می‌نوشند،
شاید فقط نشسته‌اند.
دست‌ در ‌دست یار بی ‌هیچ فراقی.
هر خانه‌ای اى دوست
چنین پنجره‌ای دارد.
تاريكى‌اش نه از نور شمع و چراغ؛
كه از چشمان بیدار روشَنا می‌گیرد!
ای پنجرهٔ شب،
تو آکنده از فرياد فراق و ديدارى!
چه صدها شمع چه کورسویی …
مرا هیچ آرامش‌خاطرى نيست.
در خانهٔ من نيز
چنين حس‌هایی جان می‌گيرد.
دعا كن ای دوست
برای خانه‌اى بیدار
و پنجره‌اى روشن!

Вот опять окно,
Где опять не спят.
Может — пьют вино,
Может — так сидят.
Или просто — рук
Не разнимут двое.
В каждом доме, друг,
Есть окно такое.
Не от свеч, от ламп темнота зажглась:
От бессонных глаз!
Крик разлук и встреч —
Ты, окно в ночи!
Может — сотни свеч,
Может — три свечи…
Нет и нет уму
Моему покоя.
И в моем дому
Завелось такое.
Помолись, дружок, за бессонный дом,
За окно с огнем!