پنجره | آنا آخماتووا

شعر جهان ــ از پنجره مىنگرم، / به دريا، به سواحل شنى. / ديگر غمى به دل ندارم، / با خود مىانديشم / چه قدرتى دارد كسى كه، / حتى مهربانى را طلب نمىكند.../ و من ياراى آنم نيست / پلكهاى خستهام را برگيرم، / آنگاه كه او نام كوچك مرا بر زبان مىراند.
پنجره
از پنجره مىنگرم،
به دريا، به سواحل شنى.
ديگر غمى به دل ندارم،
با خود مىانديشم
چه قدرتى دارد كسى كه،
حتى مهربانى را طلب نمىكند…
و من ياراى آنم نيست
پلكهاى خستهام را برگيرم،
آنگاه كه او نام كوچك مرا بر زبان مىراند.
تابستان ١٩١٣
В окно гляжу я,
больше не грустя,
На море, на песчаные откосы.
Какую власть имеет человек,
Который даже нежности не просит…
Я не могу поднять усталых век,
Когда мое он имя произносит.
Анна Ахматова
Лето ۱۹۱۳
