زمستان | مارینا تسوتایوا

reference: https://www.pinterest.com/
غمم در زمستان يگانه بود ... / و ناگاه تجلى تصويرى نو / روح آدمى، همان تخته‌يخ شناور / كه از پرتو نور گداخته مى‌شود.

زمستان

يخ‌ها آب شدند و حظى نبرديم
آن سوى سكوت زمستان
صداى چرخها دوباره به گوش می‌رسد.
روح را حاجت به بهار نيست
دردا و دريغا از زمستان.

غمم در زمستان يگانه بود …
و ناگاه تجلى تصويرى نو
روح آدمى، همان تخته‌يخ شناور
كه از پرتو نور گداخته مى‌شود.

مهم نيست آلاله‌هاى زرد در دشت‌ها شكفته‌اند!
مهم نيست گلبرگ‌ها برف‌ريزه‌ها را روفته‌اند!
براى روحِ بهانه‌جو بسى ارزشمندترند
يخ‌هايى كه چون رويا گوييا هرگز نبوده‌اند…

 


 

Каток растаял… Не услада
За зимней тишью стук колес.
Душе весеннего не надо
И жалко зимнего до слез.

Зимою грусть была едина…
Вдруг новый образ встанет… Чей?
Душа людская — та же льдина
И так же тает от лучей

Пусть в желтых лютиках пригорок!
Пусть смел снежинку лепесток!
– Душе капризной странно дорог
Как сон растаявший каток…

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

کلمات را شما جستجو کنید، متن ها را ما پیدا میکنیم.