دفتر چهارم بارو

خوان خلمن، شاعر بزرگ آرژانتینی، در مصاحبه‌ای گفته بود: ببینید، کلمات عین هوا هستند: متعلق به همگان. مشکل در کلمات نیست، در لحن صداست، در بافتِ سخن است، در نیت و مقصودمان از به‌کار بردنشان، و این‌که با مشارکت چه کسانی جامه‌ی بیان می‌پوشند. تردیدی نیست که هم قاتلان و هم قربانیان از کلمات مشابهی استفاده می‌کنند. ولی من هرگز به کلماتی از سنخ یوتوپیا، لطافت یا زیبایی در گزارش پلیس برنخورده‌ام. می‌دانستید که دیکتاتوری آرژانتین کتاب شازده‌کوچولو را به آتش کشید؟ و البته به نظر من حق داشت، نه به این خاطر که من این اثر را دوست ندارم، نه، برعکس، چون این کتاب انباشته از لطافتی‌ست که برای هر دیکتاتوری خطرناک است. لطافتی که برای هر دیکتاتوری خطرناک است، در امکانِ مهرورزی برمی‌بالد. دیکتاتور، بیش از هرچیز به دوقطبی کردن اجتماع، به حذف هر گونه اعتماد، به افزایش هراس نیاز دارد تا در، بر لطافت‌ها ببندد: دوستی را ناممکن کند، عشق را